Ünlü mimar Le Corbusier’nin tasarlarken sembolizme ve modernist estetiğe büyük önem verdiği ‘’Açık El Anıtı’’nın hikayesine birlikte bakalım mı?

Hindistan ve Pakistan’ın 1947 yılında ayrılmasından sonra iki ülke arasında bölünen Pencap’ın başkenti olan Chandigarh’ın tasarlanması için bir ekip kurulur. Le Corbusier’nin de içinde bulunduğu ekip modern mimarinin prensiplerini kullanarak şehri planlar. İşlevsellik, estetik ve yeşil alanlar uyum içinde bir araya gelir.  Le Corbusier, barış, birlik, dayanışma gibi evrensel değerleri temsil etmek üzere ‘’Açık El’’ sembolünü kullanarak bir anıt tasarlar. 1951’de dönemin başbakanı Nehru ile bu proje hakkında görüşür ve onu Himalayalara dikmek istediğinden söz eder.

Le Corbusier Nehru’ya yazdığı mektupta heykelinin İkinci Dünya Savaşı sırasında kurulan ve Hindistan’ın da içinde bulunduğu ‘’Bağlantısızlar Hareketi’’nin sembolü olabileceğini dile getirir. 1964’te Nehru’nun 75. yaş günü sebebiyle kutlama için davet edilen mimar, Açık El Anıtı’nın taslağını çizer ve ‘’La Fin d’un monde’’ başlığı ile sunar. ‘’Bir Dünyanın Sonu’’…

Ancak ünlü mimar Hindistan hükümeti ile yakın ilişkilerine rağmen devasa heykelini yapabilmek için fon sorunuyla karşılaşır. Dönemin Fransa kültür bakanı André Malraux ile iletişime geçip heykelin Fransa’nın bir hediyesi olarak yaptırılmasını önerir fakat ne yazık ki proje 1965’teki vefatından tam 20 yıl sonra hayata geçer.  26 metre yüksekliğinde, 50 ton ağırlığında olan ve buna rağmen rüzgarda özgürce dönen Açık El Anıtı günümüzde Chandigarh’ta yüksek mahkemenin olduğu alanda ancak özel izinle girilebilen gözlerden uzak bir yere konumlanmıştır.